Willem de Mérode 1887-1939

De Mérode wordt in de literaire handboeken de belangrijkste Nederlandse protestants-christelijke dichter genoemd uit de tijd tussen de beide wereldoorlogen. Hij schreef meer dan 2300 gedichten. Tijdens  zijn leven werd bijna de helft daarvan in 24 bundels uitgegeven. 

De Mérode’s dichterschap bewoog zich tussen hemelse en aardse liefde. Hij was de dichter van het christelijk geloof, van de omgang met God. De dichter doorleefde de tragedie van een onmogelijk verlangen. Hij schreef onder de druk van een gemankeerde seksuele voorkeur en onder de emotie van een mystieke beleving van het christelijk geloof.

De Mérode had vele literaire contacten, maar was organisatorisch niet actief binnen die kringen. Desondanks wordt hij wel de leider van de jong-protestantse dichters genoemd. Zijn werk maakte al vroeg grote indruk. Zo schreef Simon Vestdijk vol bewondering over hem en zijn werk: ‘Prachtig van beelding, taalkunst en sfeer. Behalve als maker van goede gedichten is hij een boeiende figuur. Omdat hij zijn zekerheden aan het dynamisme des levens heeft prijsgegeven en het dogma, zonder het te kennen, aan een psychologisch relativisme. Typerend voor de latere Mérode is dat de inspiratie niet meer van boven komt doch van beneden: uit de eigen diepte.’ De inleider van deze avond kan hier hopelijk nog wat betekenis aan geven.

Ook tegenwoordig kan zijn poëzie rekenen op waardering uit literaire hoek. Gerrit Komrij nam in 2004 van De Mérode het maximale aantal gedichten (9) op in de beroemd geworden bloemlezing Duizend en enige gedichten. Ook Willem Jan Otten hees Willem de Mérode onlangs nog op het schild der adoratie door te schrijven over een imposant en zinderend oeuvre. Maar donkere wolken trokken zich samen over de reputatie van De Mérode: de samenleving veranderde. Waar het werk van De Mérode weliswaar werd geprezen, kon de persoon Willem Eduard Keuning die achter dit pseudoniem schuilging geen goed meer doen.